Wiem, że są to prywatne sprawy, ale doszedłem do wniosku, że fajnie by było podyskutować o naszych wzlotach i upadkach w związkach partnerskich. Także jeśli macie ochotę to zapraszam do duskusji ;-) Ale żeby nie być gołosłowny to zaczne jako pierwszy.
Aktualnie jestem w bardzo chorej sytuacji, ponieważ moja dziewczyna z dnia na dzień przestała się do mnie odzywać i nie mam pojęcia dlaczego :-/ Po prostu zerwala kontakt bez slowa. Jest na fb, pisze z innymi (kilka razy prosiłem przyjaciół, aby napisali do niej to może się czegoś dowiedzą i zawsze odpowiadała im tylko że nie chce ze mną pisac), a na moje wiadomości w ogóle nie odpisuje. Oficjalnie nie zerwała ze mną. Udało mi się tylko dowiedzieć (dzięki przyjaciołom), że chcę przerwy, że mnie kocha i tęskni. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji, gdzie dziewczyna tak po prostu znika. Zawsse było zerwanie i po zawodach, a ona jeszcze mówi innym jak się jej pytaja, że "chyba jesteśmy razem". I co ja mam o tym myśleć? Trwa to jakoś od końca czerwca ;-)
WAŻNE:
Pomóż przetrwać forum - zbiórka na dalszą działalność! Przekaż dowolną kwotę przelewem poprzez PATRONITE lub PAYPAL
- KLIKNIJ po szczegóły!
Możesz nas wesprzeć poprzez: PATRONITE.PL (kliknij: szybki przelew) || PayPal.com (kliknij: paypal lub płatność kartą)
Dla osób, które pomogą ranga Zasłużeni + wyróżnienie nicka kolorem i pogrubieniem. DZIĘKUJEMY!
Poza tym usunęła związek na fb co też może coś znaczyć. Kocham ją, a ona potraktowała mnie jak jakąś zabawkę. Serio nie wiem co o tym myśleć 
A co do samego problemu to właśnie nie za bardzo mogę do niej pojechać, bo jej rodzice mnie nie cierpią chociaż tak naprawdę mnie nie znają. Usłyszeli o mnie kilka nieprawdziwych plotek i wyrobili sobie o mnie opinie. Myślę, że nawet nie wpuścili by mnie do domu 
Pewnie nie? Osobiście jestem bardzo sceptycznie nastawiona do związków na odległość. To bardziej internetowa znajomość niż związki, zwłaszcza jak ktoś się widuje z kimś raz na pół roku. Ma to jeszcze sens jak ludzie widują się regularnie, co tydzień lub dwa i naprawdę poważnie o sobie myślą i jest realna szansa na to, że zamieszkają ze sobą lub bliżej siebie. Ja bym nie potrafiła być w takim związku na odległość. Jeśli kogoś polubię, przywiążę się do niego, wolałabym mieć go na co dzień, gdzieś blisko. Jakbym żyła od kogoś kupę kilometrów i widywała tyle co przypadkowych ludzi na jakichś zlotach, pewnie za bardzo by mnie to sfrustrowało, pewnie też więzi znacząco by podupadły. A może mówię tak, bo po prostu nie poznałam jeszcze odpowiedniej osoby i nie darzyłam nikogo nigdy szczerą miłością? Może gdybym poznała kogoś, kto byłby naprawdę wart uczucia, może bym trwała w takim związku, oczywiście gdyby była perspektywa bycia bliżej z tą osobą, i że ona mnie nie zwodzi, a też naprawdę na mnie czeka. Chociaż pewnie bym zwariowała od tego w końcu. Ogólnie to nie mam szczęścia ani do facetów, ani ogólnie do ludzi. Jestem samotnikiem o wyjątkowo specyficznym charakterze, a i chyba wymagania mam za wysokie, a poza tym faceci w moim wieku nie dość, że są pozajmowani, to po prostu sami by na mnie uwagi nie zwrócili, bo jestem nudna, cicha, nie przebojowa, nieurodziwa i zazwyczaj rozmowy z ludźmi mi się nie kleją - zawsze stoję na uboczu i pozostaję jedynie obserwatorem. A w towarzystwie i tak zawsze znajdzie się ktoś ciekawszy ode mnie. Przez całe moje życie poznałam tylko może z 3 osoby, z którymi naprawdę mogłabym dogadać się w realu dobrze, przegadać z nimi całe dnie i rozumieć się. Niestety wszystkie znajomości nie wyszły poza Internet 
Kiedyś poznałam jedną osobę niby podobną do mnie, z którą niby dobrze mi się rozmawiało i spędzało czas, po czym okazało się że ta osoba udawała taką tylko, a naprawdę jest całkiem inna i sobie ze mnie jaja robiła 
i te czasy wspominam najgorzej ze swojego życia. Szkoda tylko straconego czasu i zdrowia 
